Ανατομία-Λεξικό

Δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ - DNA

Συνώνυμα

Συνώνυμα

Γενετικό υλικό, γονίδια, γενετικό αποτύπωμα

Αγγλικά: Δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ (DNS)

ορισμός

Το DNA είναι η οικοδομική οδηγία για το σώμα κάθε ζωντανού όντος (θηλαστικά, βακτήρια, Μανιτάρια Και τα λοιπά.). Αντιστοιχεί στο σύνολό του στα γονίδια μας και είναι απαραίτητο για τα γενικά χαρακτηριστικά ενός ζωντανού όντος, όπως τον αριθμό των ποδιών και των χεριών καθώς και μεμονωμένα χαρακτηριστικά όπως το χρώμα των μαλλιών.
Παρόμοιο με το δακτυλικό μας αποτύπωμα, το DNA κάθε ατόμου είναι διαφορετικό και εξαρτάται από το DNA των γονέων μας. Τα ίδια δίδυμα είναι η εξαίρεση εδώ: Έχουν το ίδιο DNA.

Τραχιά δομή του DNA

Στους ανθρώπους, υπάρχει DNA σε κάθε κύτταρο του σώματος Κυτταρικός πυρήνας (πυρήνας) περιέχουν. Σε ζωντανά όντα που δεν έχουν πυρήνα, όπως βακτήρια ή Μανιτάρια, το DNA εκτίθεται στον κυτταρικό χώρο (ΚυτόπλασμαΟ πυρήνας των κυττάρων, ο οποίος είναι μόνο περίπου. 5-15 μm έτσι μετράει καρδιά των κυττάρων μας. Στεγάζει τα γονίδια μας με τη μορφή DNA σε 46 χρωμοσώματα. Περίπου το περ. DNA μήκους 2 μέτρων Η συσκευασία του στον μικροσκοπικό πυρήνα είναι η σταθεροποίησή του Πρωτεΐνες και ένζυμα συμπιεσμένα σε σπείρες, βρόχους και πηνία.

Έτσι, πολλαπλά γονίδια σε ένα σκέλος DNA δημιουργούν ένα από αυτά 46 χρωμοσώματα σχήματος Χ. Τα μισά από τα 46 χρωμοσώματα αποτελούνται από χρωμοσώματα από τη μητέρα και τα μισά από τα χρωμοσώματα του πατέρα. Η ενεργοποίηση των γονιδίων, ωστόσο, είναι πολύ πιο περίπλοκη, επομένως τα χαρακτηριστικά του παιδιού δεν είναι ακριβή 50% μπορεί να εντοπιστεί πίσω σε κάθε γονέα.

Εκτός από το DNA με τη μορφή Χρωμοσώματα στον πυρήνα των κυττάρων, υπάρχει πιο κυκλικό DNA στο "Ενεργειακοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας«Από κελιά den Μιτοχόνδρια.
Αυτός ο κύκλος DNA μεταδίδεται μόνο από μητέρα σε παιδί.

Απεικόνιση ενός DNA

Δομή του DNA, DNA
Δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ
Δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ
Διπλό σκέλος (έλικα)

Κυτοσίνη
Θυμίνη
Adenine
Γουανίνη
φωσφορικό άλας
ζάχαρη
Δεσμός υδρογόνου
Ζεύγη βάσεων
Νουκλεοτίδια
α - βάσεις πυριμιδίνης
β - βάσεις πουρίνης
A - T: 2H γέφυρες
G - C: 3Η γέφυρες

Μπορείτε να βρείτε μια επισκόπηση όλων των εικόνων του Dr-Gumpert στη διεύθυνση: ιατρικές απεικονίσεις

Λεπτομερής δομή του DNA

Μπορείτε να σκεφτείτε το DNA ως ένα διπλό σκέλος, το οποίο είναι χτισμένο σαν μια σπειροειδή σκάλα. Αυτή η διπλή έλικα είναι κάπως ανώμαλη, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα μεγαλύτερη και μικρότερη απόσταση μεταξύ των σκαλοπατιών της σπειροειδούς σκάλας (μεγάλα και μικρά αυλάκια).

Το κιγκλίδωμα αυτής της σκάλας σχηματίζει εναλλάξ:

ένα υπόλειμμα ζάχαρης (Δεοξυριβόζη) και
ένα υπόλειμμα φωσφορικών.

Οι χειρολισθήρες έχουν μία από τις τέσσερις πιθανές βάσεις. Έτσι, δύο βάσεις αποτελούν ένα βήμα. Οι ίδιες οι βάσεις συνδέονται μεταξύ τους μέσω δεσμών υδρογόνου.

Αυτή η δομή εξηγεί το όνομα DNA: δεοξυριβόζη (= ζάχαρη) + Πυρηνικό (= από το Κυτταρικός πυρήνας) + Οξύ / οξύ (= συνολική φόρτιση της ραχοκοκαλιάς φωσφορικού σακχάρου).

Οι βάσεις είναι σε σχήμα δακτυλίου, διαφορετικές χημικές δομές με αντίστοιχες διαφορετικές λειτουργίες χημικής συγκόλλησης. Υπάρχουν μόνο τέσσερις διαφορετικές βάσεις στο DNA.

Η κυτοσίνη και η θυμίνη (αντικαθίστανται από ουρακίλη στο RNA) είναι οι λεγόμενες βάσεις πυριμιδίνης και έχουν δακτύλιο στη δομή τους.
Οι βάσεις πουρίνης, από την άλλη πλευρά, έχουν δύο δακτυλίους στη δομή τους. Στο DNA αυτά ονομάζονται αδενίνη και γουανίνη.

Υπάρχει μόνο μία δυνατότητα συνδυασμού των δύο βάσεων, οι οποίες μαζί αποτελούν ένα βήμα.

Υπάρχει πάντα μια βάση πουρίνης συνδεδεμένη με μια βάση πυριμιδίνης. Λόγω της χημικής δομής, η κυτοσίνη σχηματίζει πάντα συμπληρωματικά ζεύγη βάσεων με γουανίνη και αδενίνη με θυμίνη.

Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό το θέμα στην ενότητα: Τελομερή - Ανατομία, Λειτουργία & Ασθένειες

Βάσεις DNA

Ελάτε στο DNA 4 διαφορετικές βάσεις μπροστά.
Αυτές περιλαμβάνουν τις βάσεις που προέρχονται από πυριμιδίνη με μόνο έναν δακτύλιο (κυτοσίνη και θυμίνη) και τις βάσεις που προέρχονται από πουρίνη με δύο δακτυλίους (αδενίνη και γουανίνη).

Αυτές οι βάσεις είναι καθεμιά με ζάχαρη και α Μόριο φωσφορικού συνδέονται και στη συνέχεια αναφέρονται επίσης ως νουκλεοτίδιο αδενίνης ή νουκλεοτίδιο κυτοσίνης. Αυτή η σύζευξη με το σάκχαρο και το φωσφορικό είναι απαραίτητη έτσι ώστε οι μεμονωμένες βάσεις να μπορούν να συνδεθούν για να σχηματίσουν έναν μακρύ κλώνο DNA. Ζάχαρη και εναλλακτικά στον κλώνο του DNA φωσφορικό άλας σχηματίζουν τα πλευρικά στοιχεία της σκάλας DNA. Τα επίπεδα σκάλας του DNA αποτελούνται από τέσσερις διαφορετικές βάσεις που δείχνουν προς τα μέσα.
Η αδενίνη και η θυμίνη πάνε πάντα, αντίστοιχα. Η γουανίνη και η κυτοσίνη σχηματίζουν το λεγόμενο συμπληρωματικό ζεύγος βάσεων.
Οι βάσεις DNA συνδέονται μέσω των λεγόμενων δεσμών υδρογόνου. Το ζεύγος αδενίνης-θυμίνης έχει δύο, και το ζευγάρι γουανίνης-κυτοσίνης συνδυάζει τρεις από αυτούς τους δεσμούς.

Πολυμεράση DNA

Η DNA πολυμεράση είναι α ένζυμοπου μπορούν να συνδέσουν τα νουκλεοτίδια μαζί και έτσι να παράγουν ένα νέο σκέλος DNA.
Η πολυμεράση DNA μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν ένα άλλο ένζυμο (άλλη πολυμεράση DNA) ονομάζεται α "Αλφαβητάρι", δηλαδή ένα μόριο εκκίνησης για την πραγματική πολυμεράση DNA.
Η DNA πολυμεράση στη συνέχεια προσκολλάται στο ελεύθερο άκρο ενός μορίου σακχάρου εντός ενός νουκλεοτιδίου και συνδέει αυτό το σάκχαρο με το φωσφορικό του επόμενου νουκλεοτιδίου.
Η πολυμεράση DNA αντιπροσωπεύει στο πλαίσιο του Αναπαραγωγή DNA (Διπλασιασμός του DNA στη διαδικασία της κυτταρικής διαίρεσης) παράγει νέα μόρια DNA διαβάζοντας τον υπάρχοντα κλώνο DNA και συνθέτοντας τον αντίστοιχο αντίθετο θυγατρικό κλώνο. Προκειμένου η πολυμεράση DNA να φτάσει στον «γονικό κλώνο», το πραγματικά δίκλωνο DNA πρέπει να περάσει από την προπαρασκευαστική αναπαραγωγή DNA Ένζυμα να τραυματιστεί.

Εκτός από τις πολυμεράσες DNA, οι οποίες εμπλέκονται στην αντιγραφή του DNA, υπάρχουν επίσης πολυμεράσες DNA που μπορούν να επιδιορθώσουν σπασμένες ή εσφαλμένα αντιγραμμένες περιοχές.

Το DNA ως υλικό και τα προϊόντα του

Προκειμένου να διασφαλιστεί η ανάπτυξη και ανάπτυξη του σώματός μας, η κληρονομιά των γονιδίων μας και η παραγωγή των απαραίτητων κυττάρων και πρωτεϊνών, πρέπει να πραγματοποιηθεί η κυτταρική διαίρεση (μύωση, μίτωση). Οι απαραίτητες διαδικασίες, τις οποίες πρέπει να περάσει το DNA μας, εμφανίζονται σε μια επισκόπηση:

Αντιγραφή:

Ο σκοπός της αντιγραφής είναι η επανάληψη του γενετικού μας υλικού (DNA) στον πυρήνα των κυττάρων, πριν τα κύτταρα διαιρεθούν. Τα χρωμοσώματα είναι ξετυλιγμένα κομμάτι κατά κομμάτι, έτσι ώστε τα ένζυμα να μπορούν να προσκολληθούν στο DNA.
Ο αντίθετος διπλός κλώνος DNA ανοίγει έτσι ώστε οι δύο βάσεις να μην είναι πλέον συνδεδεμένες μεταξύ τους. Κάθε πλευρά του χειρολισθήρα ή της βάσης διαβάζεται τώρα από διάφορα ένζυμα και συμπληρώνεται από τη συμπληρωματική βάση συμπεριλαμβανομένου του χειρολισθήρα. Αυτό δημιουργεί δύο πανομοιότυπους διπλούς κλώνους DNA που κατανέμονται μεταξύ των δύο θυγατρικών κυττάρων.

Μεταγραφή:

Ακριβώς όπως η αντιγραφή, η μεταγραφή πραγματοποιείται επίσης στον πυρήνα. Ο στόχος είναι να ξαναγράψουμε τον βασικό κώδικα του DNA σε ένα mRNA (ριβονουκλεϊκό οξύ messenger). Η θυμίνη αντικαθίσταται από ουρακίλη και τμήματα του DNA που δεν κωδικοποιούν πρωτεΐνες, παρόμοια με ένα διάστημα, αποκόπτονται. Ως αποτέλεσμα, το mRNA που μεταφέρεται τώρα έξω από τον πυρήνα του κυττάρου είναι σημαντικά βραχύτερο από το DNA και έχει μόνο έναν κλώνο.

Μετάφραση:

Εάν το mRNA έχει φτάσει τώρα στον χώρο των κελιών, το κλειδί διαβάζεται από τις βάσεις. Αυτή η διαδικασία λαμβάνει χώρα σε ριβοσώματα. Τρεις βάσεις (Βασικό τρίδυμο) έχει ως αποτέλεσμα τον κωδικό για ένα αμινοξύ. Χρησιμοποιούνται συνολικά 20 διαφορετικά αμινοξέα. Μετά την ανάγνωση του mRNA, ο κλώνος αμινοξέων οδηγεί σε μια πρωτεΐνη που είτε χρησιμοποιείται στο ίδιο το κύτταρο είτε αποστέλλεται στο όργανο στόχο.

Μεταλλάξεις:

Κατά τον πολλαπλασιασμό και την ανάγνωση του DNA, μπορεί να προκύψουν περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά σφάλματα. Σε ένα κελί υπάρχει περίπου 10.000 έως 1.000.000 βλάβες ανά ημέρα, οι οποίες συνήθως μπορούν να επιδιορθωθούν από ένζυμα επισκευής, έτσι ώστε τα σφάλματα να μην έχουν καμία επίδραση στο κελί.

Εάν το προϊόν, δηλαδή η πρωτεΐνη, είναι αμετάβλητο παρά τη μετάλλαξη, τότε υπάρχει μια σιωπηλή μετάλλαξη. Ωστόσο, εάν αλλάξει η πρωτεΐνη, συχνά αναπτύσσεται ασθένεια. Για παράδειγμα, η υπεριώδης ακτινοβολία (ηλιακό φως) σημαίνει ότι η ζημιά σε μια βάση θυμίνης δεν μπορεί να αποκατασταθεί. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι καρκίνος του δέρματος.
Ωστόσο, οι μεταλλάξεις δεν πρέπει απαραίτητα να σχετίζονται με μια ασθένεια. Μπορείτε επίσης να τροποποιήσετε τον οργανισμό προς όφελός του. Οι μεταλλάξεις αποτελούν μεγάλο μέρος της εξέλιξης, επειδή οι οργανισμοί μπορούν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους μόνο μακροπρόθεσμα μέσω μεταλλάξεων.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι μεταλλάξεων που μπορούν να εμφανιστούν αυθόρμητα κατά τη διάρκεια διαφορετικών φάσεων του κυτταρικού κύκλου. Για παράδειγμα, εάν ένα γονίδιο είναι ελαττωματικό, ονομάζεται μετάλλαξη γονιδίου. Ωστόσο, εάν το σφάλμα επηρεάζει ορισμένα χρωμοσώματα ή τμήματα χρωμοσωμάτων, τότε πρόκειται για μετάλλαξη χρωμοσώματος. Εάν επηρεαστεί ο αριθμός χρωμοσώματος, τότε οδηγεί σε μετάλλαξη γονιδιώματος.

Διαβάστε περισσότερα για αυτό κάτω: Εκτροπή χρωμοσωμάτων - τι σημαίνει;

Αναπαραγωγή DNA

ο στόχος η αναπαραγωγή του DNA είναι η Αντιγραφή του υπάρχοντος DNA.
Κατά τη διαίρεση των κυττάρων θα το Το κυτταρικό DNA διπλασιάστηκε ακριβώς και μετά διανεμήθηκε και στα δύο θυγατρικά κύτταρα.

Ο διπλασιασμός του DNA λαμβάνει χώρα μετά το λεγόμενο ημι-συντηρητική αρχή Αντίθετα, δηλαδή μετά το αρχικό Ξετυλίγοντας το DNA το αρχικό σκέλος του DNA μέσω ενός Ένζυμο (ελικάση) διαχωρίζεται και καθένα από αυτά τα δύο "πρωτότυπα κλώνια" χρησιμεύει ως πρότυπο για ένα νέο κλώνο DNA.

ο Πολυμεράση DNA είναι το ένζυμο που είναι υπεύθυνο για το Σύνθεση του νέου σκέλους υπεύθυνου είναι. Δεδομένου ότι οι αντίθετες βάσεις ενός κλώνου DNA είναι συμπληρωματικές μεταξύ τους, η πολυμεράση DNA μπορεί να χρησιμοποιήσει τον υπάρχοντα "αρχικό κλώνο" για να τακτοποιήσει τις ελεύθερες βάσεις στο κελί με τη σωστή σειρά και έτσι να σχηματίσει έναν νέο διπλό κλώνο DNA.

Μετά από αυτόν τον ακριβή διπλασιασμό του DNA, το δύο σκέλη κόρηςπου τώρα περιέχουν τις ίδιες γενετικές πληροφορίες, στα δύο κελιάπροκαλείται από κυτταρική διαίρεση, χωρισμένος. Ετσι είναι δύο πανομοιότυπα θυγατρικά κύτταρα προέκυψε από αυτό.

Ιστορία του DNA

Για πολύ καιρό δεν ήταν σαφές ποιες δομές στο σώμα είναι υπεύθυνες για τη μετάδοση του γενετικού μας υλικού. Χάρη στον ελβετικό Friedrich Miescher, το επίκεντρο της έρευνας το 1869 ήταν στο περιεχόμενο του κυτταρικού πυρήνα.

Το 1919 ο Λιθουανός Phoebus Levene ανακάλυψε τις βάσεις, τα σάκχαρα και τα φωσφορικά υπολείμματα ως δομικά υλικά των γονιδίων μας. Το Canadian Oswald Avery κατάφερε να αποδείξει ότι το DNA και όχι οι πρωτεΐνες είναι στην πραγματικότητα υπεύθυνοι για τη μεταφορά γονιδίων το 1943 με βακτηριακά πειράματα.
Ο Αμερικανός James Watson και ο Βρετανός Francis Crick έβαλαν τέλος στον μαραθώνιο της έρευνας, που είχε εξαπλωθεί σε πολλά έθνη, το 1953. Ήταν οι πρώτοι, με τη βοήθεια του Rosalind Franklin's (Βρετανοί) Ακτινογραφίες DNA, ένα μοντέλο της διπλής έλικας DNA που περιλαμβάνει βάσεις πουρίνης και πυριμιδίνης, υπολείμματα σακχάρου και φωσφορικών. Οι ακτινογραφίες της Rosalind Franklin, ωστόσο, δεν κυκλοφόρησαν για έρευνα από μόνη της, αλλά από τη συνάδελφό της Maurice Wilkins. Ο Wilkins έλαβε το βραβείο Νόμπελ στην Ιατρική το 1962, μαζί με τον Watson και τον Crick. Ο Φράνκλιν είχε ήδη πεθάνει σε αυτό το σημείο και ως εκ τούτου δεν μπορούσε πλέον να οριστεί.

Αυτό το θέμα μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει: Χρωματίνη

Η σημασία της ανακάλυψης του DNA σήμερα

Κάποιο αίμα στη σκηνή μπορεί να καταδικάσει τον δράστη.

Εγκληματολογία:

Θα ήθελα ύποπτο υλικό

Αίμα,
Σπέρμα ή
μαλλιά

Βρέθηκε σε μια σκηνή εγκλήματος ή σε ένα θύμα, το DNA μπορεί να εξαχθεί από αυτό. Εκτός από τα γονίδια, το DNA περιέχει περισσότερες ενότητες που αποτελούνται από συχνές επαναλήψεις βάσεων που δεν κωδικοποιούν ένα γονίδιο. Αυτά τα cutscenes χρησιμεύουν ως γενετικό δακτυλικό αποτύπωμα επειδή είναι πολύ μεταβλητά. Τα γονίδια, ωστόσο, είναι σχεδόν πανομοιότυπα σε όλους τους ανθρώπους.

Εάν κόψετε το DNA που λαμβάνεται με τη βοήθεια ενζύμων, σχηματίζονται πολλά μικρά κομμάτια DNA, που ονομάζονται επίσης μικροδορυφόροι. Εάν κάποιος συγκρίνει το χαρακτηριστικό μοτίβο των μικροδορυφόρων (θραύσματα DNA) ενός ύποπτου (π.χ. από ένα δείγμα σάλιο) με αυτό του υπάρχοντος υλικού, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ταυτοποίησης του δράστη εάν ταιριάζουν. Η αρχή είναι παρόμοια με εκείνη του δακτυλικού αποτυπώματος.

Δοκιμή πατρότητας:

Και εδώ, το μήκος των μικροδορυφόρων του παιδιού συγκρίνεται με αυτό του πιθανού πατέρα. Εάν ταιριάζουν, η πατρότητα είναι πολύ πιθανή (βλ. Επίσης: Εγκληματολογία).

Πρόγραμμα ανθρώπινου γονιδιώματος (HGP):

Το 1990 ξεκίνησε το πρόγραμμα ανθρώπινου γονιδιώματος. Με σκοπό την αποκρυπτογράφηση ολόκληρου του κώδικα DNA, ο James Watson αρχικά ηγήθηκε του έργου. Από τον Απρίλιο του 2003, το ανθρώπινο γονιδίωμα θεωρείται πλήρως αποκρυπτογραφημένο. Περίπου 21.000 γονίδια θα μπορούσαν να εκχωρηθούν σε 3,2 δισεκατομμύρια ζεύγη βάσεων. Το άθροισμα όλων των γονιδίων, το γονιδίωμα, με τη σειρά του είναι υπεύθυνο για αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πρωτεΐνες.

Αλληλουχία DNA

Στην αλληλούχιση του DNA, χρησιμοποιούνται βιοχημικές μέθοδοι για τον προσδιορισμό της σειράς των νουκλεοτιδίων (μόριο βάσης DNA με σάκχαρο και φωσφορικό) σε ένα μόριο DNA.

Η πιο κοινή μέθοδος είναι αυτή Μέθοδος τερματισμού αλυσίδας Sanger.
Δεδομένου ότι το DNA αποτελείται από τέσσερις διαφορετικές βάσεις, γίνονται τέσσερις διαφορετικές προσεγγίσεις. Το DNA που θα προσδιοριστεί αλληλουχία βρίσκεται σε κάθε προσέγγιση Αλφαβητάρι (Μόριο εκκίνησης για προσδιορισμό αλληλουχίας), DNA πολυμεράση (ένζυμο που επεκτείνει το DNA) και ένα μείγμα και των τεσσάρων νουκλεοτιδίων που απαιτείται. Ωστόσο, σε καθεμία από αυτές τις τέσσερις προσεγγίσεις μια διαφορετική βάση τροποποιείται χημικά με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ενσωματωθεί, αλλά δεν προσφέρει σημείο επίθεσης για την πολυμεράση DNA. Έρχεται λοιπόν Τερματισμός αλυσίδας.
Αυτή η μέθοδος δημιουργεί θραύσματα DNA διαφορετικών μηκών, τα οποία στη συνέχεια αντικαθίστανται από τα λεγόμενα Ηλεκτροφόρηση γέλης χημικά διαχωρισμένα ανάλογα με το μήκος τους. Η προκύπτουσα ταξινόμηση μπορεί να μεταφραστεί στην ακολουθία των νουκλεοτιδίων στο τμήμα αλληλουχίας DNA με σήμανση κάθε βάσης με διαφορετικό χρώμα φθορισμού.

Υβριδοποίηση DNA

Ο υβριδισμός DNA είναι μοριακή γενετική μέθοδοςπου χρησιμοποιείται για τη δημιουργία του Δείξτε ομοιότητα μεταξύ δύο μονών κλώνων DNA διαφορετικής προέλευσης.

Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιεί το γεγονός ότι ένας διπλός κλώνος DNA αποτελείται πάντα από δύο συμπληρωματικούς κλώνους.
Τα πιο παρόμοια και τα δύο σκέλη είναι το ένα το άλλο, όσο περισσότερες βάσεις σχηματίζουν μια στερεή σύνδεση (δεσμοί υδρογόνου) με την αντίθετη βάση ή περισσότερο προκύπτουν περισσότερα ζευγάρια βάσεων.

Δεν θα υπάρξει σύζευξη βάσης μεταξύ τμημάτων των δύο κλώνων του DNA που έχουν διαφορετική ακολουθία βάσης.

ο σχετικός αριθμός συνδέσεων μπορεί τώρα μέσω του Προσδιορισμός του σημείου τήξεως, στο οποίο διαχωρίζεται ο νεοκλωνισμένος διπλός κλώνος DNA.
Όσο υψηλότερο είναι το σημείο τήξης ψέματα, τις πιο συμπληρωματικές βάσεις έχουν σχηματίσει δεσμούς υδρογόνου μεταξύ τους και τα πιο παρόμοια είναι τα δύο μονά σκέλη.

Αυτή η διαδικασία μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για Ανίχνευση μιας συγκεκριμένης βασικής αλληλουχίας σε ένα μείγμα DNA να χρησιμοποιηθούν. Μπορείτε να το κάνετε αυτό τεχνητά σχηματισμένο Τεμάχια DNA που φέρουν βαφή (φθορισμού) γίνομαι. Αυτά χρησιμεύουν στη συνέχεια για τον προσδιορισμό της αντίστοιχης βασικής ακολουθίας και μπορούν έτσι να την κάνουν ορατή.

Ερευνητικοί στόχοι

Μετά την ολοκλήρωση του Πρόγραμμα ανθρώπινου γονιδιώματος Οι ερευνητές προσπαθούν τώρα να αναθέσουν τα μεμονωμένα γονίδια στη σημασία τους για το ανθρώπινο σώμα.
Από τη μία πλευρά, προσπαθούν να εξαγάγουν συμπεράσματα Εμφάνιση ασθενειών και θεραπεία Από την άλλη πλευρά, συγκρίνοντας το ανθρώπινο DNA με το DNA άλλων ζωντανών όντων, υπάρχει ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να απεικονίσουμε καλύτερα τους εξελικτικούς μηχανισμούς.